De diepzeebodem is een veelbelovende bron van grondstoffen voor mobieltjes, computers en auto’s. Bedrijven en wetenschappers onderzoeken de mogelijkheden, maar de politiek lijkt er nog niet klaar voor.
Mobiele telefoons, laptops, tablets, elektrische auto’s, windmolens en vliegtuigmotoren bevatten chips, magneten, legeringen of coatings die gemaakt zijn van metaal. Omdat we steeds meer van dit soort apparaten gebruiken, neemt wereldwijd de vraag naar metalen als zink, goud, kobalt, koper, nikkel en neodymium toe. Metaalmijnen raken daardoor uitgeput. Ook zijn metalen steeds moeilijker verkrijgbaar door slechte bereikbaarheid. Europa is bijvoorbeeld erg dichtbevolkt, waardoor het aanleggen van een nieuwe mijn lastig is.
De zeebodem bevat talrijke grondstoffen, waaronder zilver, goud, koper, mangaan, kobalt en zink. Deze materialen vindt men in verschillende vormen op de bodem, vaak in hogere concentraties dan aan land. Diamant wordt reeds door onder andere De Beers ontgonnen.
In de jaren zestig was er voor het eerst grote interesse in het winnen van mangaanknollen op de zeebodem. Mangaanknollen bevatten ijzer en verschillende andere metalen. De knollen bevinden zich op een diepte van 5000 tot 6000 duizend meter. Verschillende landen waaronder Frankrijk, Duitsland en de Verenigde Staten stuurden onderzoeksschepen uit om mangaanknol afzettingen te zoeken. Het delven van mangaanknollen bleek echter minder interessant dan verwacht en in combinatie met de dalende metaalprijzen werden in 1982 de onderzoeken stopgezet zonder enig commercieel succes.[3]
De laatste tien jaar is de interesse in diepzeemijnbouw weer aangewakkerd. Groeiende vraag naar metalen in China, India, Japan en Korea zorgt ervoor dat deze landen op zoek gaan naar alternatieve manieren om deze metalen te ontginnen. In de nationale wateren van Papoea-Nieuw-Guinea is een grote voorraad aan koper en goud gevonden. Nautilus Minerals Inc houdt zich bezig met het ontginnen van deze voorraad.[4] Naar verwachting zal de vraag naar grondstoffen de komende jaren blijven toenemen waardoor de bronnen aan land niet meer zullen volstaan. Ook wordt door de vele verbeteringen in de diepzeemijnbouwtechnieken het steeds waarschijnlijker dat diepzeemijnbouw haalbaar is.
Wereldwijde verspreiding van de drie afzettingstypes die met diepzeemijnbouw geëxploiteerd kunnen worden. Afbeelding: UNEP, 2014.
De zeebodem bevat talrijke grondstoffen, waaronder zilver, goud, koper, mangaan, kobalt en zink. Deze materialen vindt men in verschillende vormen op de bodem, vaak in hogere concentraties dan aan land.
Mineralen en hun diepte[1]
| Type van minerale afzetting | Gemiddelde diepte | Mineralen |
|---|---|---|
| Polymetallische knollen | 4000 – 6000 m | Nikkel, koper, kobalt, and mangaan |
| Mangaankorst | 800 – 2400 m | Vooral kobalt, vanadium, molybdeen en platinum |
| Sulfide afzetting | 1400 – 3700 m | Koper, lood en zink goud en zilver |
Diamant wordt reeds door onder andere De Beers ontgonnen. Nautilus Minerals Inc en Neptune Minerals hebben plannen om de diepe wateren van Papoea-Nieuw-Guinea en Nieuw-Zeeland te ontginnen.[6]
Ontginningstechnieken
In een eerste fase neemt een onderwaterrobot (ROV) bodemstalen van een mogelijk interessant gebied. Deze stalen worden geanalyseerd op de aanwezigheid van kostbare mineralen. Als er eenmaal een mijnsite is bepaald, komt een schip ter plaatse om het gebied te ontginnen.[4]
Er zijn twee methoden om de mineralen naar boven te halen: het continuous-line bucket-systeem (CLB) en het hydraulic suction-systeem. Het CLB-systeem is gelijkaardig aan een transportband, die loopt van de zeebodem tot het wateroppervlak waar een schip de mineralen zal scheiden van het residu. Bij hydraulic suction loopt een pijp tot aan de zeebodem, waarlangs de mineralen naar het schip worden gezogen. Een tweede pijp brengt het residu terug naar de bodem.
Tenslotte kan men in de toekomst ook buitenaardse ontginning denken ( b.v. de maan zie onderstaand beeld)
https://www.planeetzee.be/sites/planeetzee.be/files/public/Zeebad/dewaele_presentatie.pdf