Duur prestaties; dan eet je je eigen lichaam op ( bron NRC zaterdag)

Na afloop zal mijn lichaam het uitschreeuwen, vooral van de spierpijn, een extreme variant. Mijn spierafbraak zal gemeten worden, uitgedrukt in CK. Na een heftige krachttraining hebben sporters een CK van 600. Als ik twaalf uur zwem kom ik op 800, na 44 uur had ik 4.400. Dan kun je niets meer. Maar artsen vinden het niet gevaarlijk. Het is niet destructief.’

CK 4400…het wordt zomaar even genoemd, zonder echt veel toelichting.

Op wikipedia vind ik dat het om creatinekinase gaat.

En: ‘ Bij spierschade of verhoogde spierafbraak raakt de activiteit van CK in het bloed verhoogd’.

Een kort rondje googlen leert dat CK-gehaltes van in de duizenden vooral 

Een kort rondje googlen leert dat CK-gehaltes van in de duizenden vooral voorkomen bij mensen met ernstige spierziekten. Of bij mensen die zich te zwaarbelasten. Wel, dat is Maarten zeker aan het doen. Voor de liefhebber nog dit algemene stuk overCK-activiteit.

Interessant in het NRC-stuk is verder de typische Van der Weijden-rationaliteit:

“Waar we tijdens lange trainingstochten achter zijn gekomen is dat ik begin te zeuren in die fase, na ongeveer twintig uur zwemmen. Elke drinkpauze greep ik aan om te vertellen hoe slecht het ging, hoe moe ik was. Mijn coaches gingen daar dan op in door te zeggen: goh, Maarten, waar heb je trek in? Wil je een eitje? Ze pasten zich aan aan mijn probleem, wilden afleiding zoeken voor de pijn die ik voelde. Maar dat helpt dus niet. Als ik pijn heb en me niet lekker voel, dan moet ik dat zelf accepteren en stug doorgaan. In het ziekenhuis hebben artsen als tactiek om bij pijnlijke beenmergpuncties naar afleiding te zoeken. Ik vond dat heel naar. Ik wilde juist bij mijn pijn blijven om het te kunnen doorstaan. Qua coaching heb ik hetzelfde. Ze zeggen straks gewoon: Maarten, dit hoort erbij. Er ligt geen snoepje of eitje klaar, maar gewoon de voorgeschreven sportgel, een reep.”