( Dank aan mijn moeder met haar liefdevolle verhalen en foto’s en attributen en schilderijen mevr.H.E. van Dorsen; die haar tiener tijd door bracht in toenmalig NED- INDIE, met haar vader, moeder en haar broer de latere huisarts Herman van Dorsen.
Ook dank aan de heer Ir. E.R. SMIT, die zelf daar een meertalig ( zeker werd uitgezonden in het Papiamento en in het Nederlands en niet in het Javaans! ) radiostation leidde in NED. NIEUW-GUINEA, met zowel Nederlanders als Papoea’s op het bedrijf i.o. van NEPOSTEL, en de foto’s die ik over dat land in mocht zien, hier een grootte bijdrage toegeleverd. )
u1276988.jpg 
(Original Caption) 1/8/1962-Parepare, Indonesia- Indonesia troops in battle dress stand in review under a giant photo of President Sukarno. The Netherlands indicated that it was stiffening its position on West New Guinea because of continued attacks by the Indonesian regime of Pres.Sukarno. Dutch government officials now feel that Sukarno is committed to start a colonial war over New Guinea, even though it is uncertain whether he could win it.
Intro: – een stukje geschiedenis !
In de Volksmond werd er dit verhaal over Nieuw-Guinee gespeculeerd.
De arme onzelfstandige Papoea’s werden weggegeven werden aan de Indonesiers. ( terwijl zij toen nog niet die zelfstandigheid hadden om er over te oordelen. Hun oordeel werd trouwens in het geheel niet gevraagd of op prijs gesteld.
Er speelden inmiddels andere Indonesische belangen de boventoon. Hetgeen niet werd doorzien in de Verenigde Naties. De Indonesiers hadden een snelle mond en konden de Assemble ervan overtuigen, dat de Nederlanders daar de kolonalisten waren.
En er niets te zoeken hadden! Zij hadden er immers baat om de olie in de golf te expoiteren.
Papoea-Nieuw-Guinea is economisch afhankelijk van zijn grondstoffen. Het land in de Stille Oceaan heeft olie, gas, koper, goud, zilver en ook tropisch hout. De winsten uit die sectoren gaan echter niet naar de bevolking. Door de daling van de prijzen van de grondstoffen wordt de situatie voor de bevolking nog moeilijker.
En er waren daar nog meer delfstoffen, die niet te expoiteren waren op het Indonesische eiland Borneo, totaal bevat de eilandengroep een archipel van 14.572 eigen eilanden! ( MET DANK AAN MIJN MOEDER H.E. VAN DORSSEN EN DE AAN MIJN VERTELDE VERHALEN VAN ING. E. SMIT ).
maar zich geen moer om de Papoea rechten, laat staan hun verzelfstandiging te bespoedigen. Indonesie had daar geen enkele baat bij.
dat de arme onzelfstandige Papoea’s werden weggegeven werden aan de Indonesiers. Die er baat bij zouden zien deolie in de golf te (laten) exploiteren. En ook achter nog meer delfstoffen zaten, maar zich geen moer om de Papoea rechten, laat staan hun verzelfstandiging te bespoedigen. Indonesie had daar geen enkele baat bij.
integendeel de Javanen werd gevraagd in snel tempo naar West-Irian te emigreren. Waarbij zij de huidige bevolking wegpesten en naar de binnenlanden van Oost-Irian!
De Nederlandse politiek doet weinig tot niets om het onrecht in deze voormalige kolonie recht te zetten
In West-Papoea worden de mensenrechten al jaren geschonden. Sinds de aansluiting bij Indonesië in de jaren ’60 zijn er 400.000 Papoea’s omgekomen als gevolg van de Indonesische bezetting. Alleen al voor het hijsen van de vlag, de Morgenster, krijg je 15 jaar gevangenisstraf. Papoea’s die beelden naar buiten proberen te brengen, verongelukken op mysterieuze wijze of worden gemarteld. De zeepwinkel Lush zet zich de komende tijd in voor de gevangenen om wie niemand zich lijkt te bekommeren. Deze kleine winkel strijdt voor een grote zaak, die amper door de media opgepikt wordt. Waarom doen de Westerse regeringen niets aan dit geweld terwijl zij democratie zo hoog in het vaandel hebben staan
1952: Het kabinet besloot in oktober 1952 dat Nieuw-Guinea onderdeel zou blijven van het koninkrijk en dat het bleef streven naar zelfbeschikkingsrecht voor de Papoea’s, waardoor er geen sprake kon zijn van machtsoverdracht van de regio aan de Indonesische Republiek.[42] Luns zocht hiervoor buitenlandse steun, maar vernam van de Amerikaanse minister Dean Acheson dat zijn land niet zou interveniëren. Wel vond hij enige steun bij Australië, maar verder dan een intentieverklaring kwam het niet.[
Omdat Nederland weigerde Nieuw-Guinea over te dragen aan Indonesië was dat land in augustus 1956 gestopt met het afbetalen van de schuld aan Nederland. Vanaf oktober 1957 werden in Indonesië anti-Nederlandse betogingen gehouden. Op 29 november 1957 haalde een resolutie van Indonesië, waarin om bemiddeling werd gevraagd in de kwestie Nieuw-Guinea, voor de vierde keer niet de vereiste tweederdemeerderheid in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.
Als reactie daarop nationaliseerde Indonesië alle Nederlandse bedrijven en op 5 december, Zwarte Sinterklaas, werden Nederlanders staatsgevaarlijk verklaard en werden ze met klem verzocht Indonesië te verlaten.[55] Luns weigerde echter met Indonesië te onderhandelen omdat het land in zijn ogen een onbetrouwbare partner was gebleken.[56] De minister van Buitenlandse Zaken probeerde nog altijd steun te verkrijgen van de VS voor het Nederlandse beleid en vond een gewillig oor bij hun ambassadeur Philip Young. Via hem had hij op 4 oktober 1958 een geheim onderhoud met president Dwight D. Eisenhower en drie dagen later kwam Dulles met een verklaring waarin Amerika Nederland impliciet te kennen gaf dat ze het land zouden steunen bij een Indonesische aanval op Nieuw-Guinea.[
1961: Het besluit om het schip de Hr.Ms. Karel Doorman naar Nieuw-Guinea te sturen zorgde voor internationale ophef. Indonesië zag het als een bedreiging[69] en op 17 augustus verbrak Soekarnode diplomatieke betrekkingen.[70] Onder het presidentschap van John F. Kennedy kwam er een omslag in de Amerikaanse politiek aangaande de Nieuw-Guineakwestie. De Amerikaanse regering begon Indonesië te steunen en langzamerhand kwam Nederland geïsoleerd te staan.[71] Luns voerde in Washington gesprekken met Kennedy en minister Dean Rusk. Omdat de druk vanuit de Verenidge Staten om Nieuw-Guinea onder internationaal bestuur te plaatsen te groot was, stelde Luns zijn standpunt bij.[72]
Op 1 september 1961 werd in het kabinet het “plan-Luns” aangenomen. Nederland was bereid de soevereiniteit over te dragen aan de bevolking en Nieuw-Guinea onder internationaal beheer te stellen, mét behoud van financiële bijdragen aan het land.[74] In de maanden die volgden werkte Luns hard om het plan-Luns om te zetten in een resolutie voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, maar de resolutie haalde niet het vereiste stemmenaantal. Hierdoor werd het kabinet gedwongen om de gesprekken met Indonesië te hervatten.[75]
In maart 1962 werden de gesprekken tussen beide partijen opgestart in Middleburg onder leiding van de Amerikaanse diplomaat Ellsworth Bunker. Op 2 april was er een conceptakkoord, maar het concept werd door Luns en het kabinet afgewezen omdat er te veel werd toegegeven aan Indonesië.[
76] 1962: Drie weken later ging de Nederlandse regering, met een paar kleine aanvullingen, akkoord met het plan van Bunker. Het duurde tot augustus voordat ambassadeur Herman van Roijen het verdrag ondertekende.[77] Na het akkoord was er sprake dat Luns zou opstappen om de Nederlands-Indonesische betrekkingen niet nadelig te beïnvloeden, maar Luns bleef aan; voor het kabinet was er met diens aftreden weinig winst te behalen.[78][n 5] Aan het begin van zijn ambtstermijn onder De Quay was Luns nog vrij onbekend, maar volgens een onderzoek van het NIPO in 1963 was hij in Nederland de meest geliefde politicus.[79]
Stammengeweld in Papoea-Nieuw-Guinea: zeker 23 doden
Bij het ergste stammengeweld in jaren in Papoea-Nieuw-Guinea zijn de afgelopen dagen zeker 23 doden gevallen, onder wie zwangere vrouwen en kinderen. Sommige slachtoffers zouden in stukken zijn gehakt.
‘Vandaag is een van de verdrietigste dagen in mijn leven’, aldus premier James Marape.
De aanleiding voor het bloedbad is niet duidelijk. Geweld tussen stammen en dorpen, met name in afgelegen gebieden in het binnenland, is niet ongewoon. Conflicten over diefstal en de grenzen van leefgebieden, leiden vaak tot wraakacties over en weer.
Leden van drie stammen zouden volgens de regering verantwoordelijk zijn voor het ergste geweld van de afgelopen dagen. Volgens een politiechef in de provincie Hela, Teddy Augwi, begon het geweld zaterdag toen zeven personen bij het dorp Peta in een hinderlaag werden gedood. Volgens hem namen familieleden van de slachtoffers de volgende dag wraak. In het dorp Karida, dat op 630 kilometer van de hoofdstad Port Moresby ligt, werd een bloedbad aangericht. Zeker zestien personen, allemaal vrouwen en kinderen, werden hier op brute wijze om het leven gebracht.
Volgens gouverneur Philip Undialu zouden met name dorpelingen zijn gedood die onderdak hadden geboden aan slachtoffers van een gewelddadig conflict enkele weken geleden. Een functionaris van de provincie plaatste foto’s van de slachtoffers in Kerida op Facebook. Ze waren gewikkeld in doeken langs de kant van de weg gelegd.
Afslachten
Volgens de functionaris waren sommige slachtoffers in stukken gehakt en amper herkenbaar. ‘Dit is een zeer triest verhaal’, aldus de gouverneur. ‘We zijn allemaal in shock. Dit is geëscaleerd in het afslachten van onschuldige vrouwen en kinderen.’
Ook premier Marape, die pas twee maanden in functie is, was ontzet door het brute geweld. De meeste slachtoffers waren afkomstig uit zijn kiesdistrict. Hij beloofde dat de daders opgespoord zullen worden. Volgens hem ging het om leden van de Hagui, Okiru en Liwi-stam. ‘Tegen deze criminelen die met wapens zwaaien, zeg ik: jullie tijd is voorbij’, aldus Marape op Facebook.
Ook politiechef Augwi hekelde het gebruik van vuurwapens. ‘Dit is geen tribaal gevecht waar dorpelingen tegenover elkaar staan op een veld’, aldus de inspecteur. ‘Dit was een guerrilla-achtig gevecht waarbij ze zich verschuilen en hun vijanden in een hinderlaag lokken en aanvallen.’ De premier zei dat hij er niet voor zou terugdeinzen om de doodstraf te laten eisen tegen de daders.
Volgens de premier heeft een tekort aan politieagenten gezorgd voor de wetteloosheid in het gebied. ‘Hoe kan een provincie met zo’n 400 duizend inwoners functioneren met minder dan zestig politieagenten?’ De provincie heeft de regering minstens honderd extra agenten gevraagd om orde op zaken te stellen in de regio. Vorig jaar moest het leger worden ingezet in de regio om een einde te maken aan geweld tussen dorpelingen.